Roadtrip & surfweekend

Twee week geleden heb ik samen met Meta (vriendinnetje uit Nederland) een roadtrip langs de westcoast gedaan. We zijn de vrijdagavond vertrokken uit Auckland zodat we het hele weekend nog hadden en geen tijd verspilden aan auto rijden. Mijn collega’s waarschuwden me al voor harde rukwinden en veel slinger weggetjes. Slingerweggetjes hebben we zeker weten meegemaakt. Ruk winden niet zo erg. Maar vooral omdat het donker was waren die slingerweggetjes soms nog wel eens verraderlijk. Gelukkig hadden we er een gps bij geboekt, waar we af en toe op konden spieken hoe de weg zou lopen. Ook dachten we de hele avond tussen de bergen te hebben gereden. De zijkanten van de weg leken namelijk vaak hoog op te lopen en we hadden maar weinig mobiele service. Na de ochtend erna een stukje dezelfde route te hebben gereden, bleek dit toch niet helemaal waar te zijn. Het waren meestal maar kleine rotswandjes of bomen o.i.d. Maar in het pikke donker lijkt alles natuurlijk anders. Wel was de weg zoals we al dachten lekker afgelegen wat waarschijnlijk ook de oorzaak is van het slechte bereik (wat ook veel ruis op de radio veroorzaakte -_-). We hadden rond een uurtje of 7/8 een hostel in new Plymouth gebeld om te vragen of ze daar nog plek hadden. We zouden namelijk rond 11 uur op bestemming arriveren en alle hostels zijn dan al gesloten. De receptionist zei dat ze nog wel plek hadden en dat hij ons in een 6-persoons dorm plaatste, waar op het moment nog maar 1 ander persoon sliep. Verder zou de sleutel onder een bloempot liggen. We hadden telefonisch nog gehad of we dan ‘s avond moesten betalen gezien we om 23 uur aan zouden komen en rond 6.00am weer zouden vertrekken, wat betekent dat de receptie niet open was. Hier was het meisje nog al vaag over, dus we dachten naja we zien het wel.. hun probleem. Werden we de volgende dag weer gebeld; dat de receptioniste eigenlijk onze creditcard gegevens op had moeten vragen of we misschien toch nog wouden betalen.

In elk geval om 6.00 dus onze roadtrip echt begonnen door richting de elephant rock en de three sisters te rijden. We hadden het idée hier misschien de zonsopgang te zien. Na een halfuurtje rijden, merkte Meta ineens op 'of de zon niet aan de andere kant op zou komen'. En jawel we reden aan west coast en zouden dus helemaal geen zonsopgang zien hahahaha. Oepsie? Ach ja, waren we in elk geval op tijd op de weg en konden we lekker veel zien. Onze tomtom gevolgd richting de Elephant Rock. Maar eenmaal aangekomen was het nog even zoeken waar deze daadwerkelijk was. Zo hebben we uiteindelijk ook nog een mooie ochtendwandeling tussen de schapen gemaakt. Maar na een tijdje kwamen we een vriendelijke man tegen aan wie we even hadden gevraagd: waar we onze eerste hotspot konden vinden. De man was een bewoner van het dorp vlakbij en vertelde dat we als het low tie(!) was over het strand konden lopen en dan uiteindelijk bij de elephant rock uit zouden komen. De man vertelde ook dat het nog twee uur(!) zou duren totdat het low tie was. Dit betekende dat we nog twee uur moesten wachten. Gezien er niet veel in de buurt was, hebben we toen besloten om in de auto te wachten met de beste afspeellijst die we hadden samengesteld. Toen hadden we genoeg tijd om nu toch eerst even onze verdere route van de dag te plannen. Om vervolgens de rugleuning helemaal naar achteren te brengen en lichtjes in slaap dommelen.

LOW TIE – Het strand werd inmiddels beter zichtbaar en we besloten te gaan lopen. Wat we nog niet wisten was dat dit nogal een tocht zou worden omdat we niet over alleen maar strand moesten lopen, maar ook over glibberige stenen moesten klauteren. We hadden onze hike schoenen al aangedaan maar toch was het nog erg glibberen geblazen. Voetje voor voetje gingen we dan ook vaak vooruit op deze stukken. Gelukkig waren onze geplande hotspots de Elephant Rock en de Three sisters (waarvan 1 is afgebroken) wel de tocht waard.

De trip weer hervat en back on the road op weg naar the Forgotten World Highway. Gezien er op deze ‘highway’ van 2.5 uur lang geen benzinestations zijn, nog maar even gestopt in een dorpje net voor de forgotten world highway om te tanken. Met de tank weer vol, denken we weg te kunnen rijden. Echter begint onze auto rare tikgeluidjes te maken en krijgen we hem niet meer aan de praat. Een paar ‘stoere’ mannen met gaten in hun shirtjes hadden dit opgemerkt en kwamen aanlopen. Ze vertelden ons dat we problemen met onze auto hadden... Goh thanks voor die info. Hierna wouden ze ons gelukkig ook wel helpen en hebben ze denk ik 20 minuutjes naar de auto gekeken. Maar wat ze verder hebben gedaan, heb ik eigenlijk geen idee van. Uiteindelijk is het hen ook niet gelukt en hebben we onze autoverhuurder gebeld die de AA heeft ingelicht (een sort van ANWB). De AA was er toen binnen 15 minuten en heeft de auto met startkabels weer aan de praat gekregen. Echter lagen deze startkabels na gebruik even op de grond. In eerste instantie leek dit ons geen kwaad te kunnen. Totdat de benzinepompeigenaar op ons de AA-man afkwam. Hartstikke boos. Maar we stonden natuurlijk nog naast het benzinestation. Dus toen de beste man op ons afgesneld kwam en naar de startkabels wees, wist ik wel wat er aan de hand was; dit was hartstikke gevaarlijk geweest en had natuurlijk best anders kunnen aflopen. De AA-man reageerde er echter nogal onverschillig op. Naja nog even achter de beste man aangereden om onze accu te laten checken en ons te laten verzekeren dat er niks meer met de accu zou gebeuren. Want immers we gingen dalijk wel voor 2.5 uur de middle of nowhere in, waar we waarschijnlijk slechte service zouden hebben (en we hadden inderdaad geen service). Gelukkig heeft onze auto het goed volgehouden op deze Forgotten Highway.

De volgende dag doorgereden naar whanganui, in dit Idyllische stadje welke zijn identiteit nog niet helemaal gevonden lijkt te hebben. Hier hebben we wat monumenten bekeken. Wat ik bedoel met het ‘zoeken van de 'identiteit’, is dat het stadje allerlei soorten architectuur naar zich toegetrokken heeft, engelse telefooncellen, een oostenrijks hotel, een amerikaanse cinema, franse gebouwen en ga zo maar door. Wel erg leuk om te zien, mede omdat Whanganui een van de oudste steden van Nieuw Zeeland is. Ook zijn we nog met een berglift, die zich binnen in een berg bevindt, naar de top gegaan. Deze heet de Durie Hill Elevator en er is nog maar één soortgelijke lift ergens op de wereld. Bijzonderrrr dus. Vanuit Whanganui, over de Whanganui River Road, langs de Whanganui River gereden op weg naar een echt en non-toerische maori village. Echter was hier niemand thuis en is de grond er heilig dus konden we hier niet veel doen wel erg mooi om te zien hoe het echt in elkaar steekt. Per maori village lijkt er maar 1 familie te wonen. Ze wonen heel erg afgelegen en redelijk primitief voor deze tijd. Ze zijn vaak dan ook nog steeds zelfvoorzienend. Ergens bovenop een heuvel staat vervolgens een marea; wat functioneert als een soort dorpshuis/gemeenschapsplaats. Maar zoals ik al zei om hier dichterbij te komen moet je op de traditionele manier door de bewoners verwelkomt worden. Dit houdt in dat je de ‘ adem van het leven’ moet delen met elkaar. Je drukt je voorhoofden en neus tegen elkaar en aan de hand hiervan laten de maori merken dat je welkom bent. Erg bijzonder. Maar zelf nog niet meegemaakt, helaas.
Weer doorgereden via State Highway 4 – als je dit een highway mag noemen – high speed kan je in elk geval niet via deze highway want om de 10 minuten is ere en stuk weg naar beneden gevallen waardoor er vaak maar 1 weghelft bruikbaar is die je deelt met de tegenliggers. Wat nogal eens lasting is omdat de weg langs een gebergte loopt, met vele bochten dus je ziet de tegenliggers niet altijd aankomen en ze rijden ook niet altijd even zacht.. Maar alles overleefd. Althans dat dachten we totdat we weer een kleine tussenstop gingen maken om dingetjes uit te zoeken voor onze (toen nog geplande ) volgende bestemming, de blue springs, maar zover zou het niet komen want de auto had het weer begeven. Gelijk Jucy gebeld dat we weer hetzelfde probleem hadden als de vorige keer. What a blast. Zegt de beste man ook nog ‘ ja dit keer zorg ik dat ze de accu ook laten vervangen zodat jullie er geen last meer van zullen hebben en van je trip kunnen genieten’. Gast het is avond onze trip eindigt vanavond mag inderdaad toch hopen dat er niks meer gebeurd maar in principe is het vervangen van die accu natuurlijk niet echt meer zo boeien voor ons. Ach ja komen we in elk geval weer terug naar huis zonder problemen. Op de terugweg nog even gestopt bij een thais restaurant en om 00.15 thuis en gelijk naar bed na een vermoeiend weekend.

Afgelopen weekend met een hele groep gaan surfen in Raglan, een bekend surfstrand. Eerst kregen we surfles in een soort schuur en vervolgens mochten we het water in. Waar het op het droge nog allemaal best makkelijk te doen was, was het in de zee toch wel andere koek. Ik ben dan ook heel vaak ban mijn surfboard afgevallen. En heb ongeveer maar 1x voor heel eventjes op mijn plank kunnen staan. Maar het was wel echt een geweldige ervaring. Ik wil er denk ik ook nog wel mee door gaan gezien ik het gewoon wil kunnen. Hierna een groot feest met een dj die alleen maar techno draaide. Even later snapte ik enigszins waarom hij zat aan de wiet. De volgende dag lekker uitslapen, nog even langs het strand, langs een waterval en naar huis. Kort maar krachtig haha

Volgend weekend gaan we naar Rotorua, hier gaan we van een 7m hoge waterval af raften! Verder gaan we dat weekend langs een maori village waar we cultuur gaan snuiven en uiteindelijk bij een traditionele hangi mogen aanschuiven (avond eten dat op stenen wordt klaargemaakt, bestaande uit lam, kip en vele groenten)