Eerste bergklimtocht & bungeeee

Hoooooiiii net als mijn dagelijkse reisdagboek loop ik ook enigzins achter met mijn blog. Er gebeurt hier zoveel en het leven gaat ondertussen gewoon door en de rust is nog niet echt terug. Ik ben de laatste tijd steeds vaker wakker tot 01.00 (net als in Groningen) omdat ik nog allemaal dingen moet doen. En dat terwijl ik op andere dagen ook best vaak thuis kom, op bed plof en vervolgens gewoon, in mijn kleding, in slaap val omdat ik zo vermoeid ben van de dag en/of dagen dat alles aan elkaar door gaat. Op stage zit je namelijk de hele dag aan je bureau, achter de computer, naar een beeldscherm te staren wat ook niet echt helpt. Ik wist niet dat een kantoorbaan zo vermoeiend kon zijn ;).

Verder ben ik twee weken geleden meegegaan op een driedaags tripje naar het Tongariro National Park. Ik heb hier met velen nog over gegrapt dat ik mezelf niet snapte, ik die geen conditie heb, gaat ineens een bergklimtocht van 19.4 km doen wat gelijk staat aan 8 tot 9 uur. Dus, dat wordt nog eens een avontuur. De dagen ervoor met mijn collega’s erover gehad sommigen hadden het nog niet gedaan andere adviseerden 3 laagjes en zowieso een laag wol en bergschoenen met 3 uitroeptekens. 1 Week van te voren dan toch maar de bergschoenen gekocht als mijn collega daar dan zo over in zat.... Wat ben ik toch blij achteraf dat ik die dingen aan had want er waren echt wel gladde gedeeltes op de berg waar je meer kracht op je armen zette die zich vast hielden aan een touw dan dat je het gewicht op je benen durfde te zetten.. Ook hadden mijn collega’s gezegd dat de devils stair case het ergste was en gedurende de tocht zat ik dan ook de hele tijd op deze gevreesde trap te wachten. Echter bleek later na het nagevraagd te hebben bij Hayden, onze reisleider dat we allang bezig waren met de devils staircase! Okay! Chil! Dan zal de rest van de tocht ook wel meevallen denk je.... Echter na onze champagne op de top van de Mount Tongariro geopend en opgedronken te hebben. Kwam de afdaling naar beneden. Nou ik vond deze afdaling toch wel eventjes iets heftiger dan de devils staircase. Het eerste stukje van ongeveer 500 tot 800 meter (?) bestond namelijk uit allemaal losse steentjes waar je geen grip op kon uitoefenen. Je zag dan ook vaak veel mensen voor je op hun kont vallen. Daar begonnen we dan. Hayden zij van tevoren nog tegen ons dat de makkelijkste manier om beneden te komen, was door er vanaf te rennen, hoewel ik hem hierin best geloofde, omdat je minder druk op de steentjes zet. Durfde ik deze afdaling dus echt niet af te rennen want hoe kom je weer tot stilstand als je de vaart er in hebt door de stijle helling. Het is niet dat je hierna op een vlakke ondergrond kwam waar je nog even uit kon rennen want je zat nog steeds op de berg.... Dus maar gewoon naar beneden gaan ‘lopen’ , maar wat een hel, je glijdt de hele tijd door, 1x bijna gevallen maar mezelf nog enigzins weten te hervatten. Het is lasting dit stuk te beschrijven dus dat ga ik verder ook niet meer proberen ik heb het in elk geval overleefd :)

Eenmaal weer bij ons motel aangekomen zijn we met de meesten in de hottub gesprongen. Yaayy, heerlijk , lekker chillen en je spieren blijven nog even warm. Na de hottubs heerlijk wezen eten of naja heerlijk? Het eten had eigenlijk helemaal geen smaak.. Ik was eigenlijk meer blij dat ik zelf niet hoefde te koken en dat ik eten kreeg dus gewoon vrolijk opgegeten. Na nog een geode borrel en een HAKA optreden van een van de reisgenoten naar bed gegaan en we mochten de volgende dag gelukkig uitslapen voordat we de bus weer in moesten. Op onze weg naar Auckland zijn we bij de Huka Falls gestopt. Maar hier was ik tijdens ons skydive tripje ook al geweest dus dit was niet meer zoo bijzonder als de eerste keer. Maar het blijft wel een mooie waterval met echt mooi helder water dat een prachtig kleurverloop (ik klink nu als een oma, maar don’t care) aan het einde creeert.

Maar natuurlijk is dit ook het weekend waar ik (letterlijk) de sprong gewaagd heb. Ik liep eerder de middag de bungee brug op en dacht ‘ shit ik moet hier echt we anders durf ik dalijk niet meer’, hoewel ik wel genoot van de natuur. Vervolgens moet ik springen en in een fractie van een seconde ging er nog even door mijn hoofd ‘ wow dit is wel heel hoog, ga ik terug? NEE hier heb je zolang van gedroomd je gaat dit nu gewoon doen’. Vervolgens spring je en lijkt niks je nog te kunnen verstoren, de adrenaline die dan door je lijf stroomt WAUW. Het was echt geweldig om te doen. Ik wou de bungee eigenlijk wou opsparen tot in queenstown (een plaats op het zuidereiland van NZ) waar de mooiste bungeejump schijnt te zijn. Maar stiekem ben ik heel blij dat ik het nu al gedaan heb, want nu kan ik nog een keer (sorry maar toch niet te veel sorry lieve oma en rest van de fam). Over familie gesproken. Na mijn duik in het diepe was ik zo enthousiast dat ik het een goed idee vond om papa en mama bellen en te laten weten hoe gaaf het was. Moeders nam op en gaf nogal een slaperig antwoord, waarna ik op de klok van mijn mobiel keek. Bleek het 03.00 te zijn in Nederland.. Oeps? Dus gevraagd of ik morgen anders even terug moest bellen, maar ze was nu toch al wakker en wou er alles van weten haha liefde.

Doordeweeks weer stage as usual niet veel bijzonders.